Merhaba, ben Murat Koca.33 yaşındayım, evli ve 2 çocuk babasıyım. 4 Kasım 2020 tarihinde güne ufak bir baş ağrısı ve halsizlik ile başladım. Öğleye doğru dayanamayıp özel bir hastaneye gidip muayene oldum. Doktorum Covid şüphesiyle test yapıp, ağrı kesici ile beni yolcu etti. O gece ağrılarım daha da arttı; boynum taş kesilmiş, dermanım kalmamıştı. Sabahı zor ettim. Covid testim negatif çıkınca başka bir şey olduğu belliydi. Ateşim oldu 40, bunun üzerine kusunca gene soluğu acilde aldık. Doktor bendeki boyun sertliği ve ateşi görünce daha büyük araştırma hastanesine gitmelisin dedi. Haydarpaşa Numune Hastanesinin yolunu tuttuk. 5 Kasım günü yatışım gerçekleşti ve acilen tedavime başlandı.
Evet her gün litrelerce serum, belden sıvı almalar, kan tahlilleri derken ben hayattan kopmuştum. 15. Gün sabahı ne mi olmuştu, ben artık yataktan kalkamıyor, bacaklarım kıpırdamıyordu. Bu süreçte 7 kez belimden sıvı alınmış; sayısız MR, Röntgen, binlerce kan tahlili yapılmıştı. Artık benim için yürümek kalkmak artık bir hayaldi, her şey tepetaklak olmuştu. Evet belki ölebilirdim ama hep sabrettim, direndim, Rabbimden ümit ettim.
45. günün sonunda yavaş yavaş tedavime cevap vermeye başladım. Önce ayak uçlarıma, sonra bacaklarıma sanki can geliyordu. İlaçlar, fizik tedaviler derken işte o büyük gün geldi. 75. Günde doktorum artık taburcu olabilirsin dedi. Bu nasıl bir mutluluktur anlatamam. 75 gün sonra çocuklarıma, aileme kavuşacak, hasretlik bitecekti.
En büyük hayalim olan; tutunarak da olsa evime çıkabilmiş, aileme kavuşmuştum. Fizik tedavi ve ilaçlarımla gün gün daha iyi oluyorum. Artık araç kullanıyorum. Yürümem düzeldi sadece ufak tefek denge problemlerim devam ediyor, onu da zamana bırakıyorum. Ben bu hastalığı atlatan biri olarak kendimi çok şanslı buluyorum, tüm hastalara acil şifalar diliyorum.
NOT: Haydarpaşa Numune Hastanesi Enfeksiyon Bölümü iyi ki varlar. Doktorlarım, hemşireler ve diğer tüm çalışanları elleri öpülesi insanlar; çaba ve emeklerini asla unutamam…
